Aktualności

Przedstawienia Teatru Narodowego online

25/03/2020

Zapraszamy do obejrzenia przedstawień Teatru Narodowego online!

Rekomendujemy realizacje Teatru Telewizji i rejestracje naszych spektakli ze zbiorów NINATEKA.pl. Szeroki wybór obejmuje mistrzowskie przedstawienia Jerzego Jarockiego, Jerzego Grzegorzewskiego, Jana Englerta, a także wybitne realizacje twórców młodszego pokolenia. Znajdziemy tu zarówno polską klasykę, jak i dramaty oraz adaptacje współczesnych tekstów polskich i zagranicznych. Współpracujemy z artystami wielu pokoleń, reprezentującymi różne estetyki teatralne – stąd propozycje są różnorodne!

• HAMLET Stanisława Wyspiańskiego w inscenizacji Jerzego Grzegorzewskiego

HAMLET Stanisława Wyspiańskiego wieńczył cykl przedstawień według tekstów Stanisława Wyspiańskiego, które Jerzy Grzegorzewski realizował za swojej dyrekcji w Teatrze Narodowym. 

Historia Shakespeare’owskiego księcia, „świeżo przeczytana i przemyślana przez St. Wyspiańskiego”, to próba kreacji polskiego Hamleta, bohatera naszej historii i teraźniejszości. Reżyser przedstawił ją z perspektywy umierającego Wyspiańskiego (w tej roli Wojciech Malajkat).
Jerzy Grzegorzewski przygotował adaptację tekstu i scenografię do przedstawienia, które wyreżyserował.

„Nieczęsto zdarza się w teatrze przedstawienie – takie jak ten Hamlet – które włącza widownię w dialog tak skupiony, istotny i tak intymny.
Dzieje się tak czasami, kiedy aktorom dane jest – jak u Jerzego Grzegorzewskiego – «życie grać» i jest to – jak chciał Stanisław Wyspiański – ich własne życie. Dzieje się tak, kiedy aktorom dane jest ujawnić własne artystyczne osobowości i swój kunszt. Kiedy mają poczucie sensu swojej twórczości i świadomość uczestnictwa w dziele ważnym, wartościowym, niezwykłym. Kiedy mogą powiedzieć – jak Jan Englert – «niezależnie od rezultatu i oceny spektaklu nie mam wątpliwości: obcowałem z prawdziwą sztuką». Dzieje się tak, kiedy widzom dane jest rozpoznać w teatrze własne pytania i doświadczenia, kiedy – poprzez teatr – dane jest im dotknięcie istotnej prawdy. Bardzo trudno jest mówić o przedstawieniu, i o Studium o Hamlecie (jak powszechnie bywa nazywane to dzieło Wyspiańskiego), nie używając wielkich słów. Pojęcia takie jak «prawda», «życie», wyznaczają horyzont i rangę zapisanej w Studium wizji teatru. W teatrze Grzegorzewskiego te pojęcia ujęte w przeżycia stają się na powrót bliskie, nieodzowne” – pisała Joanna Walaszek w „Didaskaliach” (nr 57, 2003).

Na zdjęciu: Wojciech Malajkat (Wyspiański-Hamlet), Krzysztof Wakuliński (Duch), Ewa Konstancja Bułhak-Rewak (Żona Wyspiańskiego), Grzegorz Małecki (Rosenkrantz / Guildenstern) w HAMLECIE Stanisława Wyspiańskiego w inscenizacji Jerzego Grzegorzewskiego. Fot. Michał Mrowiec / Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

/oglądaj online: HAMLET Stanisława Wyspiańskiego, Ninateka.pl → /
dostęp limitowany

• Msza za miasto Arras Andrzeja Szczypiorskiego, monodram Janusza Gajosa

W 1458 roku zaraza zdziesiątkowała mieszkańców francuskiego miasta Arras. Po niej nastąpiła klęska głodu i wydarzenia, które wywołali sami ludzie – zbrodnie, pogromy Żydów, procesy o urojone herezje...

Monodram Janusza Gajosa na podstawie powieści Andrzeja Szczypiorskiego jest relacją świadka i uczestnika tych wydarzeń a zarazem opowieścią ze wszech miar uniwersalną – o ponadczasowych mechanizmach terroru, źródłach nietolerancji i fanatyzmu. Refleksja o pułapkach życia w społeczności, o tyranii władzy i różnych wymiarach wolności, o jej braku. Prawda o człowieku naszych czasów.

„...W pozornie beznamiętnej relacji [Gajos] idealnie wydobywa grozę całej opowieści. Nie tylko konflikt rozumu i sumienia, ale także małość ludzką i siłę strachu podszytego podłością” – pisał o monodramie Jan Bończa Szabłowski w („Rzeczpospolita” 2015, nr 127; czytaj więcej →; recenzja w portalu e-teatr →).
Ewa Danuta Godziszewska po premierze notowała: „Msza za miasto Arras jest przede wszystkim powrotem «wieeeeelkiego aktora» [...]. Monodram w wykonaniu Janusza Gajosa staje się najwyższą pochwałą teatru” (portal teatralny.pl, 15.06.2015; czytaj więcej →). 

Premiera w Teatrze Narodowym na scenie Studio 21 maja 2015
Spektakl zrealizowany przez Teatr Narodowy i TVP S.A., 2015

Na zdjęciu: Janusz Gajos w monodramie Msza za miasto Arras wg Andrzeja Szczypiorskiego. Fot. Krzysztof Bieliński / Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

/oglądaj online: Msza za miasto Arras, Ninateka.pl → / 
dostęp limitowany

• Miłość na Krymie Sławomira Mrożka w reżyserii Jerzego Jarockiego

Spojrzenie Mrożka w stronę Rosji – od Czechowa po czasy dzisiejsze. Tryby historii, rosyjska dusza i mentalność. 
Wędrówka przez epoki u boku zagubionego rosyjskiego inteligenta. Pytanie o wybory w trudnych dziejowych momentach, o utopie, które zamiast wybawienia przynoszą spustoszenie, o rosyjskie szaleństwo i odpowiedzialność za nie. Pełnokrwiste postaci, piekielnie inteligentny dialog i mistrzowska ręka reżysera Jerzego Jarockiego.

„To jest wędrówka nie tylko przez polityczną historię Rosji, ale także obyczajową, społeczną, psychologiczną, literacką, czy szerzej mówiąc, kulturową. Są tu szerokie plany i plenery, głównie w wyobraźni, ale jednak. Ten oddech przedstawienie zawdzięcza także scenografowi Jerzemu Jukowi Kowarskiemu. Do tego dochodzi muzyka Stanisława Radwana, który jest kimś więcej niż tylko kompozytorem. Jest wybitnym człowiekiem teatru, który dał temu spektaklowi nie tylko konkretne kompozycje, ale swoją obecnością podniósł teatralną wagę tego przedstawienia – mówił o inscenizacji Jan Frycz (Zachedryński) (Czytaj więcej w Culture.pl → )

Premiera w Teatrze Narodowym w sali Bogusławskiego 17 stycznia 2007
Spektakl zrealizowany przez TVP S.A. i Narodowy Instytut Audiowizualny, 2014

Na zdjęciu: Małgorzata Kożuchowska (Tatiana Borodina), Barbara Horowianka (Anastazja Batiuszkowa), Anna Seniuk (Matriona Czelcowa), Jolanta Fraszyńska (Lily Swietłowa), Janusz Gajos (Aleksandr Czelcow), Jan Frycz (Iwan Zachedrynski) w Miłości na Krymie Sławomira Mrożka w reżyserii Jerzego Jarockiego. Fot. Stefan Okołowicz / Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

/oglądaj online: Miłość na Krymie, Ninateka.pl → /

• Kosmos Witolda Gombrowicza w reżyserii Jerzego Jarockiego

Gombrowiczowska przypowieść o bezskutecznym poszukiwaniu sensowności świata. 
Rozglądacie się dookoła i dostrzegacie dziwne szczegóły? Witold i Fuks też próbowali połączyć ślady (wróbel na drucie, strzałki na suficie, patyczek na nitce), by nadać sens otaczającej rzeczywistości. Kosmos „jest o samym stwarzaniu się tej historii, o stwarzaniu się rzeczywistości, jak ona niezdarnie, kulawo, rodzi się ze skojarzeń naszych… Kosmos wprowadza w sposób zwykły w świat niezwykły, niejako za kulisy świata”. (Witold Gombrowicz)
Jerzy Jarocki, w swoim zadziwiającym precyzją przedstawieniu, pyta „o ludzką kondycję, o samodzielność istnienia człowieka we wszechświecie, o możliwości rozpoznawania świata i możliwości twórcze człowieka”. 
Jerzy Juk-Kowarski stworzył w Kosmosie jedną ze swoich najlepszych scenografii. Gombrowiczowskie uniwersum zbudowane jest według modelu przestrzeni euklidesowej mieszcząc „rozpętywanie chaosu w matematycznie uporządkowanej formie”.

W 2006 roku przedstawienie i jego twórców krytycy obsypali deszczem nagród: Feliksy Warszawskie za reżyserię dla Jerzego Jarockiego i dla Zbigniewa Zapasiewicza (za rolę Leona), który otrzymał także Nagrodę im. Tadeusza Żeleńskiego-Boya oraz Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida w kategorii „Teatr”; Marcin Hycnar wyróżniony został Nagrodą im. Andrzeja Nardellego Sekcji Krytyków ZASP za najlepszy debiut aktorski sezonu 2005/2006 w roli Fuksa. Przedstawienie Kosmos zostało także uhonorowane Nagrodą Dyrekcji Festiwalu „Bałtyjski Dom” w Sankt Petersburgu.

Premiera w Teatrze Narodowym na scenie przy Wierzbowej 16 października 2005
Spektakl zrealizowany przez Teatr Narodowy, TVP S.A. i Narodowy Instytut Audiowizualny, 2006

Na zdjęciu: Marcin Hycnar (Fuks), Oskar Hamerski (Witold) w Kosmosie Witolda Gombrowicza w reżyserii Jerzego Jarockiego. Fot. Stefan Okołowicz / Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

/ oglądaj online: Kosmos, Ninateka.pl → /

• Śluby panieńskie Aleksandra Fredry w reżyserii Jana Englerta

Śluby panieńskie to zabawna i nietracąca na aktualności opowieść o odwiecznych damsko-męskich zmaganiach. W reżyserskiej interpretacji Jana Englerta komediowe arcydzieło zachowuje kunszt oryginału, odsłaniając jednocześnie niezwykle współczesny wymiar twórczości Aleksandra Fredry.
Sceniczne życie tętni rytmem i melodią fenomenalnego Fredrowskiego wiersza, a przedstawione z finezyjnym humorem miłosne gry okazują się wciągające i dwuznaczne. Spektakl, dzięki doskonałej obsadzie, uwspółcześnionej sielskiej scenografii Barbary Hanickiej, intrygującej muzyce Leszka Możdżera, nabiera wyjątkowej świeżości i lekkości.
„Przedstawienie w Narodowym należy do tych, które niosą widzom wytchnienie, radość i nadzieję” – notował po premierze Janusz R. Kowalczyk („Rzeczpospolita” 2007, nr 96). 

Premiera w Teatrze Narodowym w sali Bogusławskiego 21 kwietnia 2007
Spektakl zrealizowany przez Teatr Narodowy, TVP S.A. i Narodowy Instytut Audiowizualny, 2017

Na zdjęciu: Kamilla Baar-Kochańska (Klara), Patrycja Soliman (Aniela) w Ślubach panieńskich Aleksandra Fredry w reżyserii Jana Englerta. Fot. Stefan Okołowicz / Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

oglądaj online: / Śluby panieńskie, TVP VOD →/ Śluby panieńskie, Ninateka.pl → /

• Udręka życia Hanocha Levina w reżyserii Jana Englerta

Jona (Janusz Gajos) i Lewiwa (Anna Seniuk) to zmęczone sobą małżeństwo skazane na własne towarzystwo w czterech ścianach wspólnego mieszkania. Mają kilkadziesiąt lat praktyki, wiedzą, że wiele można powiedzieć i wiele wybaczyć. Rozmawiają, kłócą się, obrzucają brutalnymi obelgami, ale też dzielą boleśnie szczerymi zwierzeniami. Są godnymi siebie przeciwnikami. Wizyta sąsiada Gunkela (Włodzimierz Press) rzuca nowe światło na ich relację.
W świecie małżeńskiego współistnienia jest miejsce na przywiązanie, rozczarowania, wyrzuty, żal do życia, które mija i wściekłość, że jest się starym. W samotności byłby spokój. Ale naprawdę ma się tylko siebie nawzajem.
Inscenizacja Jana Englerta oddaje zarówno tragizm, jak i czarny humor tragikomedii Hanocha Levina. 

W 2012 roku Jan Englert został uhonorowany za reżyserię Udręki życia Nagrodą im. Cypriania Kamila Norwida w kategorii „Teatr”; Włodzimierz Press za rolę Gunkela otrzymał Feliksa Warszawskiego w kategorii „najlepsza drugoplanowa rola męska”; Anna Seniuk i Janusz Gajos za swoje role w Udręce życia otrzymali nominacje do Feliksów Warszawskich.

Premiera w Teatrze Narodowym w sali Bogusławskiego 16 grudnia 2011 
Spektakl zrealizowany przez TVP S.A. i Narodowy Instytut Audiowizualny, 2013

Na zdjęciu: Anna Seniuk (Lewiwa), Janusz Gajos (Jona) w Udręce życia Hanocha Levina w reżyserii Jana Englerta. Fot. Robert Jaworski / Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

/oglądaj online: Udręka życia, Ninateka.pl → / 

• Daily Soup Amanity Muskarii w reżyserii Małgorzaty Bogajewskiej

Amanita Muskaria to autorski pseudonim aktorki Gabrieli Muskały i jej siostry – Moniki Muskały, tłumaczki literatury niemieckojęzycznej. Ich sztuka Daily Soup w prapremierowej interpretacji Małgorzaty Bogajewskiej to sugestywny obraz trzypokoleniowej rodziny. Codzienna egzystencja – jedzenie, seriale, walka o telewizyjnego pilota, utarczki, kłótnie… Opowieść o szarej codzienności, pełna błyskotliwych dialogów i zabawnych nieporozumień, jest podszyta głęboką, tragiczną refleksją. Zwyczajne życie powoli zaczyna przemieniać się w domowe piekło, także za sprawą skrzętnie skrywanych tajemnic. 

Po premierze Tomasz Miłkowski pisał: „Danuta Szaflarska (…) zachwycająco portretując Babcię, jej bezradność, jej kokieterię (tak!), nadąsanie, zdziecinnienie, ale i urok. Snute przez Babcię wspomnienia w interpretacji Szaflarskiej nabierają głębi, są mozolnym sondowaniem pamięci, a śpiewane piosenki lwowskie tworzą szczególny klimat narracji, są jej poetyckim rezonatorem. Wielkiej artystce partnerują: Halina Skoczyńska (somnambuliczno-udręczona Matka), Janusz Gajos (daremnie poszukujący azylu Ojciec) i Anna Grycewicz (walcząca o wyzwolenie spod rodzicielskiej dominacji Córka). Ręce same się składają do oklasków – takiej dramaturgii, w tak subtelnej (ale i wyrazistej) interpretacji polski teatr potrzebuje jak powietrza” („Przegląd” 2007, nr 24; recenzja w portalu Encyklopedia Teatru Polskiego →).

• Pożegnania wg Stanisława Dygata w reżyserii Agnieszki Glińskiej

Agnieszka Glińska z wnikliwością przygląda się losom pogruchotanego przez wojnę pokolenia. W przedstawieniu na podstawie powieści Stanisława Dygata opowiada o niezrealizowanej miłości w czasach traumatycznego przełomu. Rysuje sugestywny obraz Polski, w której po kataklizmie wojny zostaje wprowadzony nowy, przywieziony ze Wschodu porządek. Tytułowe pożegnania to rozstanie zarówno z młodością, jak i złudzeniami, marzeniami, a także z przemijającą rzeczywistością i naiwną wiarą, że jednostka może zmienić świat.
Opowieść o miłości chłopaka z dobrego domu do fordanserki podejmuje także zagadnienia egzystencjalne, jest historią niespełnienia.
„To ludzie, którym duszno: cisną ich normy społeczne, uwiera kształt świata (jednych – przedwojenny, drugich – powojenny) – pisała o przedstawieniu Aneta Kyzioł – nie mieszczą się w granicach, w które zgodnie z powszechnym obyczajem powinni się wpasować” („Polityka” 2012, nr 38). 

W 2013 roku za realizację Pożegnań Agnieszka Glińska została nominowana do Feliksa Warszawskiego w kategorii „najlepsza reżyseria”; Beata Fudalej za rolę Maryny otrzymała Feliksa Warszawskiego w kategorii „najlepsza drugoplanowa rola kobieca”.

Na zdjęciu – scena zbiorowa, na pierwszym planie: Karol Pocheć (Cachard), Dominika Kluźniak (Dodo/Mika), Marcin Hycnar (Paweł) w Pożegnaniach wg Stanisława Dygata w reżyserii Agnieszki Glińskiej. Fot. Krzysztof Bieliński / Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

/ oglądaj online: Pożegnania, TVP VOD→ /
dostęp limitowany

• Narty Ojca Świętego Jerzego Pilcha w reżyserii Piotra Cieplaka

Jerzy Pilch w dramacie Narty Ojca Świętego nawiązuje do Gogolowskiego Rewizora. W Granatowych Górach Ksiądz Kubala przynosi arcyważną wiadomość: do miasteczka ma przyjechać Ojciec Święty. Jak perspektywa spotkania z papieżem wpłynie na codzienność? Choć informacja budzi wiele wątpliwości, to zapowiadane zdarzenie sprawia, że wśród ludzi narasta oczekiwanie na cud i odmianę życia. W przedstawieniu Piotra Cieplaka, obok ostrej satyry, odnajdziemy tony serio – wyraziście rysuje się namysł nad duchowością Polaków, naturą ich religijności w zlaicyzowanym świecie i postawami moralnymi.

„Od ponad stu lat czekamy na nowe Wesele – notowała po prapremierze dramatu Agnieszka Celeda – a kto wie, czy ono nam się właśnie na narodowej scenie nie narodziło? Skromnie i cichaczem, w Nartach Ojca Świętego, z felietonowej prozy Jerzego Pilcha przekutej na teatr przez uduchowionego reżysera Piotra Cieplaka” („Polityka” 2004, nr 47; recenzja w portalu Encyklopedia Teatru Polskiego →).

W 2005 roku Janusz Gajos za rolę Księdza Kubali otrzymał tytuł Najlepszego Aktora na 11. Ogólnopolskim Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi.

Prapremiera w Teatrze Narodowym na scenie przy Wierzbowej 6 listopada 2004
Spektakl zrealizowany przez Teatr Narodowy i TVP S.A., 2007

Na zdjęciu: Janusz Gajos (Ksiądz Kubala), Beata Fudalej (Joanna W Co Się Ubrać), Krzysztof Stelmaszyk (Komendant Policji) w Nartach Ojca Świętego Jerzego Pilcha w reżyserii Piotra Cieplaka. Fot. Stefan Szczygieł / Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

/oglądaj online: Narty Ojca Świętego, Ninateka.pl → /
dostęp limitowany

• Mrok Mariusza Bielińskiego w reżyserii Artura Tyszkiewicza

Sześć splecionych ze sobą opowieści członków jednej rodziny, uwikłanych w gry wyobraźni głównego bohatera, balansujących na granicy rzeczywistości i snu.

„Mrok wsysa i nie daje odetchnąć już na poziomie relacji z tak zwaną rzeczywistością. Jest stanem, w którym panuje beznadzieja i zacierają się granice między dobrem a złem. Mrok daje poczucie absurdalności ludzkich poczynań i ich zależności od całego splotu niewinnie wyglądających zdarzeń. Kto lub co za nimi stoi, tego nie sposób dociec. Przypadek? Bóg? Fatum? Jedyną ostoją, promykiem nadziei, jest poranny »błysk, że oto wszystko zaczyna się od początku«”. (Michał Mizera)

Mrok zwyciężył w konkursie na dramat inspirowany życiem, myślą i twórczością Jana Pawła II, zorganizowanym przez warszawskie Centrum Myśli Jana Pawła II w 2007 roku.

W 2008 roku Marcin Hycnar otrzymał Feliksa Warszawskiego w kategorii „najlepsza pierwszoplanowa rola męska”, a w roku 2010 Nagrodę im. Leona Schillera w 2010 roku za osiągnięcia w dziedzinie sztuki aktorskiej, w tym za rolę Marka w Mroku.

Prapremiera w Teatrze Narodowym na scenie Studio 8 maja 2008
Spektakl zrealizowany przez TVP S.A., 2017

Na zdjęciu: Marcin Hycnar (Marek) w Mroku Mariusza Bielińskiego w reżyserii Artura Tyszkiewicza. Fot. Krzysztof Bieliński / Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

/ oglądaj online: Mrok, TVP VOD → /
dostęp limitowany

• Pchła Szachrajka Jana Brzechwy w reżyserii Anny Seniuk

Klasyka literatury dziecięcej w reżyserii Anny Seniuk zachęca do wspólnej zabawy. Nieodłącznym elementem spektaklu jest muzyka Macieja Małeckiego, a rymy Jana Brzechwy w brawurowym wykonaniu aktorów, śpiewane są solo, w duetach i chóralnie.
Historia złośliwej, ale jednocześnie inteligentnej i pełnej wdzięku pchły skrzy się dowcipem. Sceniczny świat wypełniony niezliczonymi psotami, metamorfozami i tanecznymi układami wibruje kolorami i dobrą energią.

„Dzieciom da Pchła Szachrajka Anny Seniuk w Teatrze Narodowym godzinę znakomitej zabawy z klasyczną bajką Jana Brzechwy – pisał po premierze Jacek Wakar. –  Starsi zobaczą w Pchle Szachrajce to samo, a jednak trochę inaczej. Dostaną dzięki niej godzinę wyrwaną z codziennej bieganiny, a przeznaczoną na bezinteresowną dziecięcą przyjemność. (…) Na koniec zaś – sprawdziłem na sobie – znajdą i w sobie dziecko” („Dziennik. Gazeta Prawna” 2013, nr 241). 

Premiera w Teatrze Narodowym na scenie Studio 6 grudnia 2013
Spektakl zrealizowany przez Teatr Narodowy i TVP S.A., 2018

Na zdjęciu: Anna Lobedan, Kinga Ilgner, Paweł Paprocki, Kacper Matula, Bartłomiej Bobrowski, Piotr Piksa, Paulina Korthals w Pchle Szachrajce Jana Brzechwy w reżyserii Anny Seniuk. Fot. Andrzej Wencel/ Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

/oglądaj online: Pchła Szachrajka, TVP VOD → /
dostęp limitowany