„Metaforyczny, pełen poezji, ale i momentami kafkowsko zabawny spektakl Pawła Miśkiewicza dość skutecznie wymyka się jednoznacznym interpretacjom, a raczej – jakby prowokacyjnie domaga się interpretacji łatwych czy oczywistych. O tym, co tu i teraz? Tak, mamy takie tropy, czyli – de facto o Zamku? A może jednak bardziej o miasteczku i jego mieszkańcach, którzy na przybycie K. reagują tak alergicznie? Właściwie dlaczego, co ich w tym geometrze boli? Dalej - czy to ważne, że w roli K. widzimy nie aktora, ale aktorkę? A kim tak naprawdę są jego pomocnicy i jaki jest ich status? Zwracam uwagę na POZORNIE epizodyczne role Kacpra Matuli i Karola Dziuby… Tak, ten spektakl wygenerował we mnie właściwie wyłącznie pytania, ale im ich więcej i im trudniej na nie odpowiedzieć, z tym większą przyjemnością wracam pamięcią do tego długiego wieczoru spędzonego w Narodowym. Nie wiem, jak się opanowuje tak obszerny i trudny tekst, uważam to za zadanie spoza horyzontu ludzkich możliwości, ale rola Dominiki Kluźniak jest znakomita oczywiście nie z powodu (może to podkreślę) tego ile ma do zagrania, ale JAK to robi” – pisze Rafał Turowski na swoim blogu. Czytaj więcej →

„Już pierwsze wejrzenie na przestrzeń skonstruowaną przez Barbarę Hanicką (oberża jak ze snu pełna zimowych rekwizytów oraz zagadkowych okien, drzwi wzmaga uczucie obcości i zimna) każe się zastanowić nad tym, czy nie jest ona zbiorem znaków czy też symboli bardziej niż nośnikiem znaczeń wyprowadzanych z samego utworu. Tyle że scenograficzna wyobraźnia – powiedzmy od razu, że bez znamion celebracji – jest w tym przypadku nieprzeciętna, co z fascynującym światłem Jacqueline Sobiszewski i choreografią Oskara Malinowskiego tworzy strukturę niejednokrotnie w kompozycji piękną i doskonałą.  […] Przedstawienie Miśkiewicza, choć nie jest już tak wciągające jak wcześniejsza  „Burza” wg Szekspira, ma jednak wiele zalet, które z jednej strony wynikają z jego niecodziennej realności, z drugiej z dokonań aktorskich, których jest w tej inscenizacji naprawdę niemało. I nie chodzi bynajmniej o tzw.  tworzenie postaci, ale bardziej o wykorzystywanie zastosowanych zachowań psychofizycznych do stwarzania świata wytrąconego z trajektorii potocznej logiki i psychologicznego prawdopodobieństwa. Takie są choćby postaci znakomicie zagrane przez Mateusza Rusina, Justynę Kowalską (jako Frieda bardzo dobrze pokazuje czym jest uwikłanie w miłość, która nigdy nie przybierze postaci czystej, zawsze będzie wyniszczająca i destrukcyjna), Annę Gryszkównę, Karola Dziubę, Adama Szczyszczaja czy Kacpra Matulę. Mnie właśnie te fragmenty spektaklu, w których forma staje się ważniejsza od psychologii i tradycyjnych dysonansów podobały się najbardziej. Choć nie tylko dlatego to przedstawienie wciąż pamiętam” – odnotowuje Wiesław Kowalski w portalu Teatr dla Wszystkich. Czytaj więcej →

„Adaptacja powieści Kafki, w której można doszukiwać się aluzji do współczesnej Polski. Ale bardziej zwraca uwagę intrygujący świat spektaklu: trochę z Kafki, trochę z Hanekego, trochę z cyrku. Skromna, ale wymowna i sugestywna scenografia jest świetnym tłem dla aktorskich popisów” – zauważał Przemek Gulda na swoim profilu na Instagramie „Gulda poleca”. Czytaj więcej →

„Tak, polityczny wymiar »Zamku« tli się pod powierzchnią przedstawienia. Są momenty, gdy uderza całkiem mocno. To wszystkie te kwestie o K. jako człowieku »nadliczbowym«, »niepotrzebnym«, nikogo nieobchodzącym i przychodzącym nie wiadomo skąd. Zresztą – skądkolwiek by pochodził, to i tak nikogo nie zajmuje, niech snuje się po mrozie (scenografia Barbary Hanickiej osacza aktorów i widzów surową zimą)” – wskazywał Witold Mrozek w „Gazecie Wyborczej”. Czytaj więcej → / recenzja w portalu e-teatr →

„Tu Miśkiewiczowi udało się coś ważnego. Wychodziłem pod wrażeniem – stwierdzał Piotr Zaremba w „Polska Times”. – Chciało się ten tekst, te postaci, dalej analizować, pytać o nie. To jedno z lepszych przedstawień tego ułomnego sezonu. […] Powtórzę pytanie: o czym to jest. W pierwszej warstwie o komplikacjach biurokratycznego polipa, który Kafka widział w rodzinnych Austro-Węgrzech. Naturalnie widział, podkręcając te komplikacje i demonizując na potęgę. Ale to także bardziej ogólna opowieść o władzy człowieka nad człowiekiem. Przemożnej, nawet jeśli biorącej się z urojeń. Bo nie wiemy, czy Zamek dysponuje skutecznymi jej narzędziami. Także o alienacji, obcości, którą K. odczuwa na każdym kroku w nowym dla siebie mikrokosmosie. Wreszcie zaś można założyć, zupełnie jak w »Procesie«, że to jakaś wielka metafora ludzkiego życia. Niemożności kierowania nim. Zderzania się z ukrytymi nićmi i mechanizmami. Plątania się, właśnie grzęźnięcia w jego logice, a może bardziej w braku logiki. Dla mnie to opowieść prawdziwie przejmująca”. Czytaj więcej →